Ta książka jest dla tych, co mają siłę, by iść za przewodnikami, którzy znają drogę przez ludzkie popioły. A Szkoła jest niczym latarnia w tej wszechogarniającej ciemności. Raz po raz oświetla miejsca, słowa, losy, twarze. Stara się. Ale przecież sam wie, że jest „ciemno, coraz ciemniej”.

Weronika Wakulska rozmawia z Dawidem Szkołą

„Galicyjskie żywoty” są owocem ciekawości, wrażliwości, fascynacji pisarskich, wiedzy literackiej i tej domyślanej na własną rękę, płynącej z przekonania, że człowiek jest mnogi, lecz człowieczeństwo jest jedno. To książka powstała z miłości do ludzi i miejsc, które coś utraciły. A przecież wszyscy coś utraciliśmy, wszystkiemu czegoś brakuje.

 „Galicyjskie żywoty. Opowieści o stracie doli i pograniczu” rozpoczyna cytat z Jehudy Amichaja: „[…] Chcę całkiem / Pomieszać Księgi”. Skąd decyzja, by książkę rozpocząć właśnie tym cytatem? Czy księgi wspomnianych w esejach pisarzy „mieszają się” w Galicji Wschodniej?

Pomysł był taki, że – po pierwsze – chciałem pomieszać różne gatunki: esej, esej podróżny, reportaż, tekst krytycznoliteracki i tak dalej, a ponadto historię, literaturę, opisy miejsc i własne przeżycia w jedną całość. Po drugie, chciałem właśnie pomieszać twórczość autorów, których na pierwszy rzut oka bardzo wiele dzieliło poza miejscem urodzenia i pewną wrażliwością na inność. Dlatego wybrałem poetę, eseistę i powieściopisarzy – autorów kanonicznych powieści w nowych ojczyznach, które sobie wybrali.