Archiwa Popkultury to seria wydawnicza pod redakcją naukową dr Tomasza Majewskiego poświęcona wczesnej kulturze popularnej rozumianej jako wytwór urbanizacji i wielkomiejskiego doświadczenia nowoczesności. Ukazywać się w niej będą teksty źródłowe, takie jak antologie XIX-wiecznego protokomiksu i ilustracji prasowej, powieści gazetowej oraz zeszytowej z obiegu brukowego, jak również opracowania monograficzne instytucji rozrywkowych w rodzaju wczesnego kina, wodewilu czy cyrku. W ramach Archiwów Popkultury przypomniane zostaną również pionierskie prace z zakresu badań nad rodzimą kulturą popularną, autorstwa Janusza Dunina i Stanisława Baczyńskiego.

W ostatnich dekadach w światowym obiegu naukowym pojawiło się wiele monografii poświęconych odczytaniu kulturowego wymiaru wczesnego kina, fenomenów reklamy ulicznej, parków rozrywki, wysokonakładowej prasy ilustrowanej przełomu XIX i XX wieku. Wytwory dawnej kultury popularnej uznano tu za bezcenne archiwum form symbolicznej ekspresji, związanych z procesem modernizacji i transformacją wzorców tożsamości. Tego rodzaju opracowania, ukazujące zaskakujące źródła i długofalowe przemiany w obszarze praktyk kultury niskiej, są na gruncie polskim nieobecne, ponieważ uwagę badaczy przykuwały niemal wyłącznie zjawiska kultury popularnej po roku 1989. Reorientacja badawcza w tym zakresie wymagałaby sięgnięcia do archiwów, wydobycia stamtąd dokumentów form życia i wrażliwości obecnych w codziennej prasie, ilustracji reklamowej, relacjach z epoki. Badania nad przemianami kulturowymi wymagają naszym zdaniem szerszego tła historycznego, pozwalającego zrozumień pojawianie się, zanik oraz powrót niektórych praktyk. Na przykład rozpowszechnienie się w latach 90. XIX wieku rozrywek dostarczających silnych wrażeń (kolejki górskiej, powieści sensacyjnej) – będących odbiciem doświadczenia nadmiaru bodźców nowoczesnej metropolii – co powinno być badane w relacji do współczesnych form stymulacji sensorycznej. Serii wydawniczej Archiwa Popkultury przyświeca idea przeszczepienia tej perspektywy badawczej na grunt rodzimy. Stanowi ona zarazem próbę nawiązania do wybitnych osiągnięć kształtującego się w Łodzi w latach 60. I 70. XX wieku ośrodka badań nad kulturą popularną.